ఆలోచనల స్రవంతి -40

"వందేమాతరం, సుజలాం, సుఫలాం, మలయజ శీతలాం

సస్య శ్యామలాం, మాతరం, వందేమాతరం"

వందేమాతర గీతం ఎందుకు నన్ను ఉద్వేగానికి గురిచేస్తుంది? నా భారతదేశపు జెండాకి నేను వందనం చేస్తున్నప్పుడు ఎందుకు నేను ఆనందంతో కంట తడి పెడతాను? నేను కేవలం నా ఆలోచనలలో నేను సృష్టించుకున్న ఒక భావాన్ని ప్రేమిస్తున్నానా?

సరే భారతదేశం గురించి emotions పెచ్చు మీరిపోయిన నా గోల వదిలేస్తే, భారతదేశాన్ని ద్వేషించడానికి అందరూ సవా లక్ష కారణాలు చెప్తున్నారు. ద్వేషించడానికి ఉన్న కారణాలు ఏమిటని అనుకోగానే నాకు శ్రీశ్రీ వ్రాసిన ఒక పాట గుర్తుకు వచ్చింది. ఆ పాట వింటే ఈ దేశం మీద ద్వేషానికి కావలసిన అన్నీ కారణాలు చెప్పినట్టనిపించింది.

“పాడవోయి భారతీయుడా

ఆడి పాడవోయి విజయగీతికా ...” ఇలా అంటూనే

“అవినీతి, బంధుప్రీతి, చీకటి బజారు

అలుముకున్న ఈ దేశం ఎటు దిగజారు”...

“పదవీ వ్యామోహాలు, కులమత బేధాలు

భాషా ద్వేషాలు చెలరేగే నేడు

ప్రతి ఒకడు మరిఒకని దోచుకొనేవాడే

తన సౌఖ్యం తన స్వార్ధం చూసుకునేవాడే

స్వార్ధమే అనర్ధదాయకం

అది చంపుకొనుటే క్షేమదాయకం”

కారణాలు సరే, solution కూడా సరే, కానీ ఎవరైనా వాళ్ళ స్వార్ధం చంపుకోగలరా? తనకంటే ఎక్కువగా తన దేశాన్ని ప్రేమించగలరా ? స్వార్ధం మాట వదిలేస్తే ఈ దేశాన్ని ప్రేమించడానికి ఎవరి దగ్గిరా కారణం లేదా? ఈ దేశంలో బ్రతకడానికి గత్యంతరం లేకపోవడం తప్ప ఎవరి దగ్గిరా ఒక్క reason కూడా లేదా? అసలు ఇంత మంది తమ జీవితాలని త్యాగం చేసి తెచ్చిన స్వతంత్రం కి అర్ధం ఏమిటి అని ఎవరైనా ఈ రోజు ఆలోచిస్తున్నారా?

నాకు తెలిసి “స్వతంత్రం అంటే విచ్చలవిడితనం తో కూడిన స్వేచ్ఛ కాదు, అది ఒక భాద్యత. అందుకే అందరికీ అదంటే భయం.” 

హక్కుల గురించి అందరూ మాట్లాడతారు. కానీ భాద్యత తీసుకోవాలంటే భయం. అవకాశాన్ని బట్టీ ఎవరి స్వార్ధం వాళ్ళు చూసుకోవడమే. అదే సులువు. స్వార్ధం కరడుగట్టిన ఇంతమంది వెధవలు ఈ దేశాన్ని దరిద్రంలోకి తోస్తుంటే వాళ్ళని ఆపలేక, నా చేతకానితనం ఒప్పుకుంటూ నేను కూడా స్వార్ధం తో పారిపోవాలా? ఆపలేకపోయినా ప్రయత్నం మానేయాలా? మన తల్లి తండ్రులకి ఎవరికైనా జబ్బు చేస్తే మనం వదిలేసి పారిపోతామా? ఇలా conflict తో కొట్టుకుంటుంటే నా భార్యతో ఒక discussion. ఆవిడ అంత analytical గా ఆలోచిస్తుందని నాకు ఇప్పటివరకు తెలియదు.

 నా భార్య, ఆవిడకి అర్ధమైన జీవితాన్ని ఆవిడకి తెలిసిన ఉదాహరణలతో అంది “ఇక్కడ hire & fire policy companies లో ఉద్యోగం చేస్తూ గుర్తింపు లేకుండా, ఇన్ని కష్టాలు పడుతూ, తక్కువ జీతం తీసుకుని ఇలాగ బ్రతికే బదులు abroad లో ఇదే పని చేస్తే కొంచం ఎక్కువ జీతం తీసుకుంటే జీవితంకి కొంత security ఉంటుంది కదా అని.”

నేను అన్నాను “ఈ దేశంలో ఉద్యోగం చేసి ఇక్కడ production ఇస్తే ఈ దేశానికి సేవ చేసినట్టు కాదా? నాకు ఇక్కడ సుఖం దొరకటంలేదని, సుఖం దొరికే చోటుకి వలస పోవాలా? పక్షులు, జంతువులు వలస ఎందుకు పోతాయి. జీవితానికి కావలిసిన తిండి నీరు దొరక్క. ఈ దేశం అంత కంటే దిగజారిపోయిందా?”

నేను ఇలా అంటే నా భార్య ఇంకో ఉదాహరణ ఇచ్చింది “బ్రతకడానికి తిండి చాలు. అది అవసరం. జిహ్వని మరపించడానికి తిండికి రుచి ఎంత అవసరమో ఆనందంగా ఉండడానికి జీవితానికి సుఖం కావాలి. ఒక physical comfort కావాలి, కొంత secured feeling కావాలి. అది డబ్బుతో వచ్చేదైతే, అది సంపాదించగలిగే అవకాశం ఉంటే దేశభక్తి అని వదులుకోవడం ఎందుకు? సంపాదించింది తీసుకుని ఈ దేశంలోనే బ్రతుకుదాం. “తనకు మాలిన ధర్మం మొదలు చెడ్డ బేరం” అంది.

Perfect logic; argue చెయ్యడానికి నా దగ్గిర logic లేకపోయింది. ఇన్నాళ్ళు ఎందుకు ఈ logic నాకు తట్టలేదు అనిపించింది. మళ్ళీ అనిపించింది నేను వెతుక్కున్నది ఆ క్షణం లో ఇది కాదు. అందుకే తట్టలేదేమో అని.

అప్పుడు అనిపించింది నేను విదేశాలు వెళ్లడానికి అవకాశాలు రాక, తెలివితేటలు సరిపోక ఇలాగ భారతదేశం అని చెప్పి నన్ను నేను మభ్యపెట్టుకుంటున్నానా? ఇంతకుముందు ఆ విదేశీ ప్రయత్నం ఆఖరి మజిలీలో వదిలేశాను దేశభక్తి అన్న భావనతో.ఇన్నాళ్ళకి నా భార్య కొట్టిన దెబ్బకి నాకు ఎవరో చెప్పిన quote గుర్తుకు వచ్చింది – “Patriotism is the last refuse of a scoundrel”. నేను నిజంగా వేరే దేశంలో ఇంతకంటే ఎక్కువ డబ్బు, సుఖం దొరికితే కొత్త పాట పాడతానా?

నేను నా భారతదేశాన్ని, నా సంస్కృతిని ఎందుకు ఇంతలా ప్రేమించాలి? ఎందుకు ఈ సంస్కృతిని కాపాడుకోవాలనుకుంటున్నాను? ఒక emotional middle class intellectual ని కాబట్టి, జీవితం లో నిత్యం సమరం చేస్తున్నాను కాబట్టి ఇలా ఆలోచిస్తున్నానా? నిజంగా నా దగ్గిర నేను secured గా బ్రతకడానికి. నా విలాసాలకి కావలిసినంత సంపత్తి ఉంటే ఇలా ఆలోచించనా?

అసలు మనం బ్రతుకుతున్న దేశాన్ని ప్రేమించడానికి ఏ కారణం కావాలి ? ఈ దేశాన్ని బాగు చెయ్యడమనే అవసరం ఏముంది? అసలు దీని కంటే ముందు అసలు ఏమిటీ “భారతదేశం” ? అసలు ఏది భారత దేశం?

సశేషం